رزولوشن چشم انسان
چشم انسان با دوربین عکاسی و فیلمبرداری ، شباهت ها و تفاوت های بسیاری دارد که امکان تعریف و اثبات وضوح یا رزولوشن چشم وجود ندارد. احتمالاً تاکنون با خود فکر کردید که چشم انسان شباهتهایی به دوربین عکاسی و فیلمبرداری دارد. عضوی از بدن که وظیفهی اصلی بینایی را عهده دار است. دریافت تصاویر و ارسال آنها به پردازندهی اصلی یعنی مغز را انجام میدهد. در اولین نگاه شاید این سیستم، مشابه دوربینهای فیلمبرداری و عکسبرداری بهنظر آید. بههمین دلیل این سؤال مطرح می شود که رزولوشن چشم انسان چند مگاپیکسل است؟
پاسخ به سؤال مذکور، آنچنان آسان نمی باشد و با محاسبات سادهی ریاضی، عددی ثابت را نمیتوان برای رزولوشن چشم انسان اعلام نمود. منتهی بررسی و مقایسهی دو سیستم طبیعی و مصنوعی ثبت تصویر، خالی از لطف نخواهد بود.
برای پاسخ به سوالی که رزولوشن چشم انسان را جستوجو می نماید، ابتدا باید تعریف مگاپیکسل و تفاوت آن را با رزولوشن دوربین درک نمائیم. اگرچه تصور ما ایسنت که رزولوشن تصویر، عددی مثلاً مانند ۱۰۸۰*۱۹۲۰ می باشد، اما رزولوشن به فاکتورهای بسیار زیادی بستگی دارد. از میان فاکتورهای مهم میتوان به نور، ابعاد حسگر، سوژهی مورد ثبت و رمزنگاری و فاصلهی سوژه تا لنز اشاره نمود. درواقع، چگالی پیکسل از فاصلهای به بعد دیگر معنا ندارد.
مقایسهی دید انسان با فاکتورها و معیارهای فناورانه، ایرادهای متعددی دارد. ابتدا باید بدانیم که بینایی انسان، برخی از سوژههای موجود در میدان دید را نادیده میگیرد. بهعنوان مثال چشم شما بعد از مدتی دیگر فریم عینک را در کادر دید مشاهده نمی نماید و بهنوعی جزئیات آن به مغز ارسال نمی گردد. بهعلاوه، هریک از دو چشم چپ و راست، نقطهی کور دارند. در نهایت، تفاوت بزرگ دیگر در بخشی موسوم به Fovea در چشم دیده میشود که در بخشهای بعدی آن را شرح میدهیم.
باوجود تمامی تفاوتهای موجود، برخی دانشمندان و محققان، محاسباتی برای محاسبهی رزولوشن چشم انسان انجام گرفته است. دکتر راجر ام کلارک، کارشناس باسابقهی عکاسی، مقالهای مفصل پیرامون محاسبهی حدودی چشم انسان منتشر نموده است. مقاله با تشبیه نسبی مشخصات چشم با فاکتورهای تصویربرداری، در نهایت به عدد ۵۷۶ مگاپیکسل برای چشم انسان میرسد. در توضیح واضحتر، اگر نمایشگری با بزرگی مناسب پیدا شود که کل میدان دید شما را پوشش دهد، باید ۵۷۶ مگاپیکسل تراکم داشته باشد.
کلارک پس از محاسبهی بالا، نکتهی جالبتوجهی را بیان میکند که بار دیگر نشاندهندهی نادرست بودن مقایسهی مذکور است. او میگوید نمیتوان عدد کشفشده را قطعی دانست، چون چشم انسان مانند دوربین عمل نکرده است. در بخشی از مقاله میخوانیم:
چشم انسان، با دوربین تکفریم عکاسی فرق دارد. درواقع باید آن را با دوربین فیلمبرداری شبیه بدانیم. چشمها با سرعت بسیار بالایی در زاویههای بسیار کوچک حرکت می نمایند و همین حرکت، بهمرور جزئیات گوناگون از میدان دید را در مغز میکشد و بهروزرسانی میکند.علاوه بر آن، ما دو چشم داریم و مغز، سیگنالهای دریافتشده از هردو را برای افزایش بیشتر رزولوشن، ترکیب میشوند. ما همچنین عموماً چشمهای خود را در نقاط گوناگون صحنه حرکت میدهیم تا اطلاعات بیشتری را کسب کنیم. درنهایت، تصویر ثبتشده بهکمک چشم در ترکیب با مغز، رزولوشنی بیش از عدد بهدست آمده از محاسبهی گیرندههای نوری در شبکیهی چشم دارد.
پردازش پیکسلها در چشم انسان
محاسبات نشانگر اینست که تصاویر ۸K با چهار برابر رزولوشن ۱۰۸۰p افقی و عمودی و ۱۶ برابر رزولوشن کلی، احتمالاً شفافترین تصاویری هستند که چشم انسان توانایی دیدنشان را دارد. فراموش نکنید که نام ۸K از عدد حدودی تعداد پیکسلها در محور افقی این تصاویر گرفته شده است. همهی ما میدانیم که رزولوشن در مشاهدهی محتوای بصری و کیفیت آن اهمیت بسزایی دارد. صرفنظر از نوع تصویری که می بینیم، وقتی با یک محتوای بصری با رزولوشن بسیار بالا و شفافیت بالا روبهرو می شوید، گویی تصویر در ذهن شما بهخوبی نقش میبندد. رخدادی که با ساختار پردازش پیکسلها در چشم ارتباط زیادی دارد
تصویری که در مغز شکل می گیرد، بهکمک ترکیبی از فعالیتهای گوناگون حسگر و پردازش و تصور ایجاد میشود. با این حال، برخی کارشناسان این ادعا را مطرح کردند که آیا باتوجه به محدود بودن ابعاد چشم انسان آیا رزولوشن بسیار بالا هنوز هم اهمیت دارد؟ پاسخ به سؤال مذکور و پیدا کردن تأثیر یا عدم تأثیر رزولوشن بالا، در بررسی و درک یکی از پیچیدهترین ساختارهای سیستم بدن انسان نهان است. ترکیب کارایی ساختار پیچیدهای که در چشم تا مغز قرار دارد و تجربهای ذهنی برای انسان بوجود می آورد، هنوز هم سهم عمدهای از بحث و تحقیق دانشمندان را به خود اختصاص داده است و پرسشهای بیپاسخ متعددی وجود دارد. در نهایت باوجود پیچیدگی سیستم، میتوان برخی از خصوصیتهای آن را با آزمایشهای تجربی درک نمود.
چگونگی تبدیل نور به عکس در چشم انسان
نور در ترکیبی پراکنده و ناخوانا به چشم انسان میرسد. پیش از اینکه مغز مشغول ترکیب و منظم کردن اطلاعات دریافتی میشود، نور توسط ساختار داخلی چشم جذبمی شود و بازتاب می دهد. این فرایند توسط لنز طبیعی چشم و دو ساختار موسوم به Humour یا زلالیه انجام میگیرد. زلالیه در تعریف ساده مادهای تقریبا مایع است که با پوششی شبیه به آب، از لنز محافظت می کند و شکل کروی چشم را حفظ مینماید.
اگر ساختار قابل رؤیت را با لنز دوربین مشابه کنیم، شبکیه حکم فیلم داخل دوربین را ایفا می نماید. این عضو ظریف و باریک شامل سه لایه نورون می باشد که اولین سری پردازش اطلاعات بصری را انجام میدهند. سلولهای حساس به نور در شبکیه که بهنام گیرندههای نوری می شناسیم، فوتونها را پس از متمرکز شدن به پشت چشم، جذب مینمایند.
گیرندهی نوری در هریک از چشمهای انسان شامل ۱۲۰ میلیون سلول استوانهای (Rods) میشود که با حساسیت بالایی نسبت به نور واکنش نشان میدهند. در کنار آنها، ۶ تا ۷ میلیون سلول مخروطی حساس به رنگ نیز قرار دارد. سلولهای استوانهای بخش عمدهای از شبکیه را اشغال میکنند، اما در مرکز شبکیه بخشی وجود دارد که سلولهای مخروطی در آن متمرکز شدهاند. این بخش بهنام fovea شناخته میشود. اهمیت سلولهای استوانهای و مخروطی؛ بهعنوان تنها سلولهای گیرنده نور، نقشی اساسی در تبدیل دادههای بصری به سیگنالهای الکتروشیمیایی ایفا میکنند.
پس از دریافت نور، نورونهای موجود در شبکیه میتوانند میدان بصری را با ثبت کنتراستهای موجود در دادههای دریافتشده توسط گیرندههای نوری، تجزیه کنند. کنتراستها یا لبهها، واحدهای اساسی کل فرایند پردازش بصری هستند. سوزانا مارتینز و استیون ماکنیک، اساتید چشمپزشکی و عصبشناسی، در کتابی توضیح قابلتوجهی برای لبهها ارائه میکنند: «لبه را میتوان تقاوت بین دو نقطه از فضایی مشترک دانست که میتواند نور یا رنگ باشد». وقتی سیگنال لبهها به مغز برسد، خطوطی پیرامون شکل سوژهی موجود در میدان دید در مغز ثبت میشود.
چشم انسان مانند دوربین برای دریافت حداکثر شفافیت ممکن از یک سوژه، باید بهصورت مستقیم به آن خیره شود. فراموش نکنید که حتی قدرتمندترین لنزهای موجود برای دوربینهای مدرن نیز توانایی ثبت حداکثر جزئیات را در کل دامنهی لنز ندارند. چشم انسان نیز حداکثر جزئیات و دقت را تنها در میدان مقابل fovea مشاهده میکند که سهم کوچکی از میدان دید را تشکیل میدهد. ماکنیک میگوید تنها ۰/۱ درصد از میدان دید شما در هر لحظه، توانایی دریافت حداکثر جزئیات تصویر را دارد و سایر دادههای دریافتشده، ترکیبی از توهمهای بصری هستند.
حداکثر شفافیت، تنها در زاویهی کاملاً مقابل چشم، دیده میشود.
هر بار که شما به سوژهای خیره میشوید، مثلاً به صفحهی ساعت خود نگاه میکنید، سایر جهان حاضر در میدان دید به منظرهای مات تبدیل میشود؛ اما انسان این فرایند مات یا بلوری شدن را متوجه نمیشود. دلیل رخداد مذکور را باید در مهندسی عالی موجود در کورتکس بینایی مغز جستوجو کرد. هربار که نمایی از یک اتاق را در برابر خود میبینیم، مغز نهتنها آنچه که در برابر چشمان قرار دارد، بلکه ترکیبی از تصاویر دریافتشده از حرکت جهشی اخیر چشم را هم ثبت میکند. تصاویر ثبتشده در کنار حافظهی بصری شما، مدلی ذهنی از فضای پیرامون را ایجاد میکند که در هر لحظه نیز بهروزرسانی میشود. درنهایت با اینکه تنها درصد کوچکی از میدان دید در حالت فوکوس قرار دارد، اما تمامی میدان را با شفافیتی برابر مشاهده میکنید.
حرکت نورونهای عصبی برای تشکیل تصویری شفاف از کل میدان دید، وابستگی زیادی به توانایی چشم در هدایت قدرت تمرکز در هر جهت دارد. چشمهایی که دقتی پایینتر از ایدهآل دارند، بهکمک لنزهای خارجی، قدرت را افزایش میدهند. بهعنوان مثال، لنزهای تماسی مانند دوربینهای کامپکت عمل میکنند و حرکتی همگام با مرکز بینایی دارند. درمقابل، عینکهای طبی، بهصورت ایستا عمل کرده و سهم عمدهای از میدان دید را پوشش میدهند و بزرگنمایی برابری را در همهی زوایا ایجاد میکنند.
دقت بینایی را میتوان رزولوشن چشم انسان دانست. اضافه کردن عینک یا لنز طبی تماسی با هدف افزایش قدرت فوکوس چشم، تاحدودی شبیه به افزایش رزولوشن نمایشگر است.
رزولوشن بالاتر علاوه بر پیکسلهای بیشتر بهمعنای پیکسلهای کوچکتر نیز هست. چون رزولوشن فاکتوری برای اندازهگیری گسترش داده در سطحی مشخص است. با درنظرگرفتن تعداد ثابتی پیکسل، میدان دید بزرگتر یا نمایشگر بزرگتر، بهمعنای کاهش رزولوشن خواهد بود، چون دادهها در سطح بزرگتری گسترده میشوند. از آنجایی که حداکثر توانایی چشم انسان در درک کردن جزئیات، به فاصلهی پیکسلها بستگی دارد، نمیتوان ادعا کرد که ۸K فراتر از توان درک جزئیات بیننده است.
باوجود توضیحات بالا، مزیتهای ۸K تنها محدود به افزایش ابعاد نمایشگر نمیشود. متخصصان فناوری میگویند در رزولوشن ۸K ، شاهد نمایش لبههای تصاویر با کیفیتی نرمتر و واقعیتر نیز هستیم که اهمیت زیادی در درک عمیق در چشم کاربر دارند. برخی حتی ادعا میکنند که در رزولوشن ۸K ، تصاویر بهقدری شارپ هستند که شبیه به عکسهای متحرک بهنظر میرسند. بهعلاوه، وقتی حتی از فاصلهی نزدیک به نمایشگر ۸K نگاه میکنید، نمیتوانید پیکسلهای آن را از هم تشخیص دهید.
فاکتور و اصطلاح دیگری که در تحلیل ساختار بینایی انسان مطرح می گردد، دقت بیشازحد نام دارد. این فاکتور، از سؤالهای بیپاسخ دیگر در درک پردازش بصری انسان بحساب می آید. دانشمندان میگویند دقت بصری ما بسیار بیشتر از آن چیزی است که تصور مینمائیم. به بیان دیگر، کورتکس بینایی از ابزاری ناشناس و مبهم برای ایجاد اطلاعات بصری از دادههای پراکنده بهره می برد.
درنهایت بحثهای بالا بیانگر اینست که نمیتوان هیچ نظریهی قطعی دربارهی محدودیتهای پردازش جزئیات در چشم انسان مطرح نمود. همانطور که دیدیم، ترکیبی از فعالیتهای گوناگون، منجر به تبدیل شدن دادههای بصری به تصویر در مغز میشوند و نمیتوان با محاسبههای ساده، عددی را برای آنها پیشنهاد داد. بههرحال ما امروز تنها میتوانیم دربارهی کیفیت بهبودیافتهی تصاویر ۸K صحبت کرد که قطعاً تجربهای شفافتر از محتوای بصری را در ذهنمان حک میکنند.
در پایان « رزولوشن چشم انسان » ، مشخصات فنی و هر اطلاعاتی که برای خرید ارزان و آگاهانهی دوربینهای DSLR ، دوربین های بدون آینه و تجهیزات عکاسی و لنز نیکون دیگر محصولات نیکون نیاز دارید را در بخش محصولات نمایندگی نیکون بیابید. همچنین شما می توانید از طریق شماره تلفن های درج شده در سایت نمایندگی نیکون با کارشناسان فروش تماس گرفته و هرگونه سوال در مورد خرید و یا قیمت محصولات و همچنین ضمانت و خدمات پس از فروش نیکون را، جویا شوید. این آگاهی شما را در خرید مطمئن و ارزان یاری خواهد داد.