راه هایی برای استفاده بهتر از دیافراگم

راه هایی برای استفاده بهتر از دیافراگم

 یکی از ساده ترین شیوه هایی که برای شکوفایی و ایجاد خلاقیت در عکس هایتان می توان استفاده کرد دیافراگم لنز می باشد که بین تنظیمات ابتدایی که دوربین‌های ما از آنها برخوردار هستند برخی از راه هایی برای استفاده بهتر از دیافراگم وجود دارد تا تصاویر خلاقانه با استفاده از تنظیمات دیا‌فراگم ثبت کنیم.

دیافراگم باز

تنظیم دیافراگم باز، عمق میدان را کاهش می دهد و باعث می شود سوژه از پس زمینه جدا شود.

یکی از فواید اصلی لنزهای ثابت این است که به نسبت فاصله کانونی شان بیشینه قطر دیافراگم بیشتری را در اختیار ما می گذارند. پس بهترین استفاده را از این مزیت داشته باشید.

به عنوان مثال به جای اینکه حساسیت دوربینتان را بالا ببرید، از دیافراگم بازتر جهت ورود نور بیشتر استفاده کنید. این کار باعث می شود میزان نویز عکس هایتان کمتر شود و زمان کمتری را صرف پردازش آن کنید.

دیافراگم های باز همچنین برای دستیابی به عمق میدان کم مناسب هستند. نزدیک شدن به سوژه و اطمینان حاصل کردن از اینکه پس زمینه در فاصله قابل توجهی نسبت به سوژه قرار دارد، این افکت را تشدید می کند.

سوژه هایی بیابید که مناسب ایزوله کردن باشند و با کاهش عمق میدان (ضرایب اف کوچکتر – دیافراگم های باز تر) پس زمینه عکس را تار کنید.

 دیافراگم بهینه

هیچ لنزی ایده آل نیست و به ویژه لنزهای زوم در فواصل کانونی و دیافراگم های مختلف کارایی متفاوتی دارند. با اینکه لنزهای ثابت برای یک فاصله کانونی خاص بهینه شده اند، اما مانند هر لنزی، کارایی آن در دیافراگم خاصی بهینه خواهد بود.

اگر از یک صحنه با دیافراگم های مختلف عکاسی کرده و نتایج را بررسی کنید، قادر خواهید بود حالتی که بهترین شارپی و کمترین وینیت (vignetting) – تیره تر شدن گوشه ها و لبه های کادر عکس- را دارد شناسایی کنید.

اطمینان حاصل کنید که دوربینتان توسط سه پایه محکم شده است و بر روی یک ناحیه فوکوس کنید. اگر لنز شما دارای بیشینه دیافراگم f/1.8 یا f/2 باشد، بهترین کارایی لنزتان در محدوده ۱۱-۵٫۶ خواهد بود.

هنگامی که به کوچکترین سایز دیافرگم نزدیک می شوید، عکس هایتان دچار اثری به نام انکسار (Diffraction) می شود که باعث نرمی آنها خواهد شد. پس بهتر است بدانید از چه اندازه ای به بعد کیفیت عکس هایتان دچار افت می شود.

عمق میدان کم

برعکس این موضوع چطور؟ البته، باز کردن دیافراگم تا حداکثر اندازه ممکن، قسمت‌های تحت فوکوس صحنه را، کاهش می‌دهد، مخصوصا با لنزهای تله‌ فتو. با استفاده از دیافراگمی مانند f/1.8 در لنز ۸۵ میلی‌متری، منطقه فوکوس قابل قبول، بسیار کاهش یافته و سوژه های پشت، به نرمی مشاهده می‌شوند.

این افکت در فاصله فوکوس نزدیکتر، تشدید می‌شود. پس، اگر سوژه خود را یک متر دورتر از خود بگذارید، و روی آن فوکوس کنید، همه چیز در مقابل و پشت آن، کاملا از فوکوس خارج می‌شود. در این فاصله، حتی دیافراگمی مثل f/4 یا f/5.6 در یک لنز ۸۵ میلی‌متری نیز، عمق میدان بسیار باریکی را به عکاس ارائه می‌دهد.

دقیقا مثل استفاده از دیافراگم‌های کوچک، استفاده از دیافراگم‌ بزرگ نیز معمولا منجر به ضعف کیفیت تصویر میشود. این مورد نیز در لنزها و حسگرهای مختلف، متفاوت است، اما معمولا رندر نرم‌تر و اختلالات بیشتری مانند حاشیه دار کردن سبز یا بنفش در اطراف سوزه هایی با کنتراست بالا، مشاهده می‌شود. برای مثال، به دقت به تصویر موضوع این مقاله نگاه کنید.

نوردهی طولانی

همان گونه که از قبل می دانید  دیا‌فرا گم بسته تر، نور کمتری را به حسگر میرساند. برای کسب نوردهی بیشتر پس از بستن دیافراگم، باید کاهش نور را جبران کنید. اینکار را می‌توانید با افزایش ایزو یا طولانی کردن سرعت شاتر، انجام دهید. هرچقدر دیافراگم بسته تر باشد، سرعت شاتر نیز باید کندتر باشد. می‌توانید از این مورد به نفع خود استفاده کنید.

بیایید فرض کنیم که می‌توانید در نور فعلی، از نوردهی ۱/۱۵ ثانیه در f/1.4 استفاده کنید. اگر دیافراگم را در f/11 تنظیم کنید، برای کسب نوردهی قبلی، به سرعت ۴ ثانیه‌ای شاتر نیاز خواهید داشت. البته این کار به تار شدن صحنه منجر می شود. حتماً به خاطر داشته باشید که دوربین را هنگام کار با نوردهی‌های طولانی، ثابت کنید.