حالت های اندازه گیری نور

حالت های اندازه گیری نور

وقتی که شما بدانید حالت های اندازه گیری نور چطور کار میکند و هرکدام از حالت های اندازه گیری چه کاری را انجام میدهد، به عکاس کمک میکند با کمترین تلاش نور را کنترل کند و عکس های بهتری را در شرایط نوردهی غیرمعمول ثبت کند.

نورسنج چیست؟

اندازه گیری قابلیتی است که دوربین با کمک آن سرعت شاتر و دیافراگم مناسب را براساس ایزو و نوری که وارد دوربین می‌شود تنظیم می‌کند. در گذشته دوربین‌ها نورسنج نداشتند. نورسنج سنسوری است که میزان و حساسیت نور را اندازه گیری می‌کند. عکاس‌ها باید از نورسنج‌های دستی استفاده می‌کردند تا میزان نوردهی مناسب را تنظیم می‌کردند. واضح است که به دلیل اینکه عکس‌ها روی فیلم ثبت می‌شدند، عکاس نمی‌توانست بلافاصله عکس خودش را ببیند. به همین دلیل آن‌ها به شدت روی استفاده از نورسنج حساس بودند.

امروزه تمام دوربین‌های DSLR به نورسنج مجهز هستند که نور بازتاب داده شده را اندازه گیری می‌کند و تنظیمات نوردهی مناسب را اعمال می‌کند. متداول‌ترین حالت های اندازه گیری نور در دوربین‌های دیجیتال امروزی عبارتند از:

حالت اندازه گیری ماتریکس
حالت اندازه گیری مرکزی
حالت اندازه گیری نقطه‌ای

در بعضی از دوربین‌های سری EOS کانن از حالت اندازه گیری جزئی (Partial Metering) نیز استفاده می‌شود. این حالت مشابه حالت نقطه‌ای است و فقط منطقه تحت پوشش بیشتر است (تقریبا ۸% از سطح منظره‌یاب)

شما این امکان را دارید نورسنج دوربین عکاسی خود  را هنگام عکاسی در حالت دستی مشاهده کنید. اگر داخل منظره یاب را نگاه کنید، متوجه ستون‌هایی خواهید شد که به سمت چپ و راست حرکت می‌کنند و عدد صفر نیز در وسط آن‌ها قرار دارد. (مانند عکس زیر)

 مشکلات مربوط به نورسنجی

نورسنج دوربین زمانی است که تمام صحنه به صورت یکدست نوردهی شده باشد عملکرد خیلی خوبی خواهد داشت.

اگر سوژه‌ هایی با میزان و شدت نور مختلف در صحنه وجود داشته باشند دوربین عکاسی به سختی می‌تواند تنظیمات نوردهی مناسب را تشخیص دهد.

برای مثال اگر از آسمان آبی که خورشید و هیچ ابری در آن نیست عکاسی کنید، تصویر شما به خوبی نوردهی خواهد شد، زیرا فقط یک سطح نور وجود دارد و دوربین باید همان را تشخیص دهد. اما اگر چند قطعه ابر به صحنه اضافه کنید کار کمی سخت‌تر خواهد شد و دوربین باید روشنایی ابرها را به همراه روشنایی آسمان بسنجد و تنظیمات نوردهی مناسب را تشخیص دهد. در نتیجه نورسنج دوربین ممکن است آسمان را کمی روشن‌تر کند تا بتواند ابرها را نیز به اندازه کافی روشن کند.

اگر یک کوه بزرگ هم به صحنه اضافه کنید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اکنون نورسنج یک شیء بزرگ را می‌بیند که نسبت به آسمان و ابرها خیلی تاریک‌تر است و سعی می‌کند تعادل را بین تمام اجزا تصویر حفظ کند تا کوه به خوبی نوردهی شود. به صورت پیشفرض دوربین میزان نور در کل صحنه را می‌سنجد و تلاش می‌کند نور را به صورتی تنظیم کند که تعادل را بین نقطه‌های تاریک و روشن حفظ کند.

ماتریکس

حالت اندازه گیری ماتریکس حالت پیش فرض در بیشتر دوربین‌های DSLR است. این حالت شبیه مثال بالا عمل می‌کند و صحنه را به چندین بخش تقسیم می‌کند و سپس به صورت جداگانه تون‌های تیره و روشن آن اندازه‌گیری می‌شود.

یکی از فاکتورهای کلیدی (علاوه بر رنگ، فاصله، سوژه، هایلایت و…) که روی حالت ماتریکس تاثیرگذار است نقطه‌ای است که فوکوس دوربین روی آن تنظیم شده است.

بعد از مطالعه اطلاعات از تمام مناطق مختلف سیستم اندازه‌گیری جایی که فوکوس کرده‌اید را پیدا می‌کند و آن را به عنوان مهم ‌ترین قسمت در نظر می‌گیرد. متغیرهای خیلی بیشتری در این معادله وجود دارد که بسته به تولید کننده متفاوت هستند. برای مثال نیکون داده‌های عکس را با یک دیتابیس از هزاران عکس برای محاسبه نوردهی مقایسه می‌کند.